Amaai, wat zijn krampjes beu. Niet te doen zeg, ik kan niet slapen, en mama en papa kunnen dan ook niet goed slapen. Mjah, papa kan wel goed slapen, want die slaapt natuurlijk door alles heen, echt alles hé! Maar krampen dus, dat is echt niet plezant. En allemaal waarschijnlijk schuld van water, fleswater hé. Papa had vorige week Vittel gekocht. En dit weekend heeft ie Evian meegebracht. Ah ja, die reclame met da kindje hé... Maar da kindje moet toch ook wreed bescheten gezeten hebben zulle! Of net niet allé. Al twee dagen veel pijn gehad. Vandaag is papa dan Spa gaan halen, dat schijnt beste water voor kleine babykes te zijn. Het zal een grote opluchting en ontluchting zijn als dit water tenminste goed is voor mij.
Vandaag iemand geweest van Kind & Gezin. Ik weeg nu officieel 3.780. Ik heb goed mijn best gedaan hé :) Maar hoe kan het ook anders, ik zit al twee dagen m'n gerief op te houden ;)
En ik geniet er wel van om in een groot bedje te liggen. Paar dagen geleden met een meisje, dat was natuurlijk wel wat beter. Maar hier kunnen er zeker 3 liggen! Nu ze nog vinden hé, maar dan moet ik meer m'n ogen openhouden..... lastige keuze. Ik ga der een nachtje over nadenke.
woensdag 26 september 2007
Dag 30: Veel krampkes
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Ik ben het nog lang niet vergeten, die krampjestijd! Niet van mezelf, uiteraard, maar van mijn babies... Telkens weer die hoop van "ah dàt zal werken!", zeker als de raad uit medische hoek kwam. Uiteindelijk groeien ze er wel over, maar ondertussen is het heel frustrerend... Een warm kruikje wil soms ook wel soelaas brengen. Bij borstvoeding is er een hele waslijst van zaken welke je best niet eet: kolen en dergelijke en voor flessenvoeding bestaat er een speciaal melkpoeder. Nutrilon Pepti, geloof ik in mijn tijd. Maar troost jullie, al is het nu lastig, het blijft niet duren...
Ocharme, ocharme..., zowel voor Mattéoke, als voor mama en papa die -als ouders- alleen maar kunnen méé-lijden natuurlijk. Het enige wat "in mijnen tijd" een beetje scheen te helpen (al kan ik mezelf dat allicht ook alleen maar wijsgemaakt hebben) was TROOST, troost, troost! Een beetje wiegen, sussende woordjes spreken, kusjes geven op het pijnlijke buikje... Al heb ik ook de hele waslijst "aangeraden hulpmiddelen" uitgeprobeerd : ander water, ander poeder, venkelthee, langer rechthouden nà de voeding,... En inderdaad, uiteindelijk gaat het over, maar ondertussen hé...
Dikke en véél kusjes (op het buikje van Mattéo natuurlijk!) van oma Tine!
Hmja...als even 'jonge' mama als Gwendolyn, ken ik alles van slapeloze nachten, een huilende baby...door krampjes, of refluxachtige symptomen of sterk hongergevoel, steeds nood aan de nabijheid van mama en papa? De onmacht en frustratie als je even niet meer weet wat je moet uitproberen om hem/haar rustig te krijgen...ook al de venkelthee in huis, het meer laten boeren, probiotica, langer laten drinken aan de borst, enz. met vrij wisselende resultaten...
één ding weet ik wel: zolang zelfs haar huilende gezichtje mijn hart doet smelten en mij met liefde vervult...kan je toch niet veel anders doen dan knuffelen en troosten en haar 'graag zien'...
Wie zong ooit: 'ALL YOU NEED IS LOVE' LOVE IS EVERYTHING? ;-)
Véél sterkte en dikke kus!
Maya
Een reactie posten